Time flies, elke keer realiseer ik me weer dat
we veel te weinig op onze blog schrijven. Tegelijkertijd is de reden positief
we komen er simpelweg vaak niet aan toe.
Maar vandaag moet het er toch echt van komen.
De laatste keer dat we schreven waren we net
terug van een mooie week in Debre Zeit waar Remko een staff retreat had en ik
zelf met de kids een week bij vrienden logeerde.
Vlak erna moest Remko voor een training naar
Jimma en was ik met de kinderen een weekje alleen in Gambella. En toen kwam
oma! Al weken had Ella het er over en ook Boaz wist het precies; oma kwam met
het vliegtuig, niet opa alleen oma;). En dus konden we op een mooie zaterdag ochtend oma van het vliegveld halen.
 |
| Coffee ceremony; welcome oma! |
 |
| Hours of reading |
Een heerlijke anderhalve week waarin oma van
’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat meegenomen werd in het Gambella leven.
Inclusief ratten en kakkerlakken in de keuken, boodschappen doen op de markt en
lessen voorbereiden voor Ella. Dankzij oma vond ik zelfs de tijd om de keuken
van de compound van een nieuw likje verf te voorzien.
Op 20 april vlogen oma de kids en ik terug
naar Addis en na een leuke koningsdag bij de ambassade en de Nederlandse school
zwaaiden we oma weer uit.
 |
| Preparing for Kingsday |
 |
| Kingsday! |
 |
| Lets get that cookie |
En helaas na de onrusten van januari en de
ontvoering van kinderen half april (dat wereld nieuws werd) begon er op 21
april opnieuw een golf van geweld.
En dus hebben is er in overleg tussen ZOA
Ethiopie en ZOA Nederland besloten dat de kinderen en ik niet meer zullen terug
keren naar Gambella.
Dat is gek! 2 weken geleden gingen we weg met
onze koffer vol met spullen voor een 2 weekse vakantie. Nu weten we dat we niet
meer terug gaan.
Ik realiseer me dat we het afgelopen jaar een
klein beetje inzicht hebben gekregen hoe het moet zijn om vluchteling te zijn.
Onverwachts alles achter moeten laten en niet meer terug kunnen. Niet weten
wanneer je terug kunt. Geen afscheid kunnen nemen, niets. En tegelijkertijd
realiseren we ons hoe rijk wij zijn. We hebben altijd een ‘escape’ een plek
waar veiligheid en familie op ons wacht. We hebben zelfs mensen die op onze
spullen passen terwijl wij hier in Addis zitten. Des te groter voelt de pijn
van het weg gaan. Afgelopen jaar hebben we kunnen zien hoe zelfs door er
‘alleen maar’ te zijn als gezin met kinderen we een glimlach konden toveren op
vele gezichten. Hoe we hoop konden brengen aan een klein groepje mensen om ons
heen. Hoe deuren open gingen bij allerlei instanties omdat de openingszin al
klaar lag; ‘how are the kids?’. En
dus doet het pijn om te bedenken dat we nu moeten afhaken, het ook voor ons te
onveilig is geworden. Het voelt als in de steek laten al weten we dat het de
goede keuze is. We hopen en bidden daarom dat er snel een vervangend programma
manager gevonden wordt die vol goede zin het werk kan overnemen. Remko zal
komende 3 maanden in ieder geval nog hard aan de slag gaan in Gambella. Ondertussen blijft het voor ons voorlopig even onzeker wat de volgende stap zal zijn. Maar we vertrouwen er op dat ook dat weer duidelijk zal worden komende periode. |
| Our friends back in Gambella |
 |
| The kids have their own coffee ceremony |
 |
| Big smiles; always |
- English Translation -
GAMBELLA
Time flies,
every time I realize again; we’re not writing often enough on our blog. At the
same time this might be a good sign as we simply don’t have enough time.
But today
our blog really needs an update.
Last time
Remko wrote just after we came back from a lovely week in Debre Zeit. Remko had
a staff retreat over there and the kids and I stayed with friends.
Soon after
that week Remko left for a training in Jimma and the kids and I stayed in
Gambella. And then oma (grandma) came!! For weeks Ella was talking about it and
Boaz was ready for it as well. ‘Oma comes in an airplane, opa no.’
Early
Saturday morning we left for the airport to pick oma up. A lovely one and half
week with oma from early morning till late nights. Oma experienced the best of
Gambella including rats and cockroaches in the kitchen, shopping groceries at
the market and preparing lessons for Ella. Thanks to oma I even found the time
to paint the kitchen on the compound.
20 April
the kids, my mom and I flew back to Addis. We celebrated Kingsday at the Dutch
Embassy and the Dutch school. On Saturday night we waved goodbyes again at the
airport.
We had
planned two more weeks of holiday right after Kingsday so Remko also flew to
Addis on April 22.
Unfortunately,
after the fights in January and the kidnapping of more then 100 children half
April (that even became world news), April 21 a new wave of violence started.
Because of all this different events in such a short time frame we have (sadly)
decided we won’t go back to Gambella.
How weird
is this! Two weeks ago we packed our bags and left for a break. Now we know we
(the kids and I) won’t go back at all. In the last year we got a little insight
in the life of the refugees. Twice
we left unexpected not knowing when or if we could go back. No goodbyes,
nothing. At the same time we realize how fortunate we are. We do have an
‘escape’, we do have a place to go to with safety and family. We even have
people to watch our belongings while we are not able to stay. The bigger the
pain of leaving. Over the last year we have seen how, by ‘only being’ in
Gambella as a family with little kids, we could get some big smiles. We were able to bring some hope for the
few people around us. Doors opened for Remko because the first question was
easy;’ How are the kids?’ It hurts even more, we also have ‘to give up’, we are
also leaving because it’s not safe enough with little kids. It feels like
leaving them all behind although we know we are making the right choice here.
We hope and pray they will find a replacing program manager as soon as
possible. For now Remko will stay in Gambella for three more months (hopefully
flying to Addis every second weekend). Meanwhile the future is uncertain right
now. We don’t know what the next step will be but we trust it will become more
clear the coming weeks or months.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten