Too many people on the run

FOR ENGLISH SCROLL DOWN

Te veel mensen op de vlucht

Terwijl ik onze laatste blog post over onze ervaringen in Addis en ik de berichtjes zie binnenkomen over de vluchtelingen opvang in Apeldoorn realiseer ik me dat er eigenlijk nog een heel ander geluid is hier uit Gambella. Terwijl ik me hier binnen de muren van de compound druk maken over wat we vanavond zullen eten, of we wel voldoende water in de tank hebben en of de hulp vandaag wel of niet op tijd zal komen opdagen, is er buiten de muren ontzettend veel zichtbaar en onzichtbaar leed gaande.

Al zo lang dat Boaz leeft (ja zeker, precies op 15 december 2013) woedt er een burger oorlog in Zuid Sudan. En sinds die dag komen er dagelijks (!!) vluchtelingen de grens over de Gambella region binnen.

Inmiddels zijn dit de facts:

•  5 vluchtelingen kampen
•  276, 649 geregistreerde vluchtelingen
• en nog vele meer die (nog) niet geregistreerd zijN

In Gambella zien we letterlijk meer en meer mensen rondlopen. Het schijnt dat bijna de hele lokale Nuer bevolking die maar een beetje plek heeft al mensen (familie, vrienden misschien zelfs vage bekenden) in huis heeft genomen.

Al deze mensen hebben dagen, misschien zelfs weken gelopen, gezworven, gereisd voordat ze in de Gambella region aankwamen. En voor allemaal is de reis dan nog niet voorbij. Velen worden van het ene naar het andere kamp verhuisd omdat het aantal vluchtelingen maar blijft groeien. En voor allemaal geldt dat ze hier niet zonder verhaal zijn.

Zondag nog hoorde ik even tussen neus en lippen door. Een vrouw, uit Uganda, was op bezoek bij haar familie in Zuid Sudan toen de oorlog uitbrak. Hoogzwanger als ze was kon ze niet meer terug komen naar Uganda en moest uiteindelijk met een pasgeboren baby 9(!) dagen lopen om te vluchten naar Gambella. Haar man en overige 5 kinderen zitten in Uganda en zij zit hier, zonder papieren en met weinig hoop dat ze hen op korte termijn zal weerzien. Kinderen, zonder ouders, ouders zonder hun kinderen, zoveel nog niet vertelde verhalen.  

En terwijl Ella vraagt om nog een bruine boterham met kaas, Boaz voor het eerst op de wc zit en de koffie pruttelt merk ik hoe dicht we er  ook ‘bovenop’ zitten hoe ver het eigenlijk bij ons vandaan voelt. Misschien goed, misschien niet. Feit is dat er overal om ons heen mensen zijn en ‘wonen’ die veel dan niet alles zijn kwijt geraakt en geen idee hebben of ze hun land, hun huis, hun geliefden ooit nog zullen terug zien. Dat is het beeld wat je door het leven van alle dag, zelfs hier! gemakkelijk vergeet. Maar juist dat is het beeld waar we met elkaar verandering in moeten brengen…..

Too many people on the run

I post our last blog about our trip to Addis and I see the messengers about the 400 refugees coming to Apeldoorn (in the Netherlands). I realise that there is so much more here in Gambella then I just posted. Living here in our secure compound I’m worrying about what’s for dinner tonight, about the amount of water in the tank and if our help will be in time today. In the meanwhile there is  a lot happening outside our gate visible and invisible.

As long as Boaz lives (yes exactly since December 15⁾ there is a civil war going on in South Sudan. And since that day, there are daily (!!) refugees crossing the border to the Gambella region.

The up to date facts:

•  5 refugee camps
•  276,649 (!) registered refugees
• even more (still) unregistered refugees

We see more and more people around Gambella literally. We’ve been told that almost the whole local Nuer community have opened their homes for family, friends and probably even vaguely known relatives. All these refugees have walked, travelled, wandered for days and days before they even arrived in the Gambella region. And their trip is not over yet… Most of them are transported from one camp to the other because the amount of refugees is still growing. And every single one of those 276,649 refugees has his or her own story.

Sunday I just picked up on one of these. A lady from Uganda was on a family trip in South Sudan when the war began. As pregnant as she was she couldn’t travel back to Uganda. In the end she had to flee to Gambella, walking 9 (!!) with a new born. Her husband and five other children are home in Uganda, she is here, without papers not knowing when and if she will see her family again.

And while Ella is asking for a slice of bread with cheese, Boaz just went to the toilet for the first time and the coffee is nearly ready, I wander. We are SO close to all this en yet it still feels SO far away. Maybe it’s a good thing, maybe it is not. Fact is there are people all around us who lost most, maybe everything. They have no idea if they ever see their home country, their home or their love ones back. These are the facts we quickly (even living in Gambella!) forget. But these are the facts why we are living here and these are the facts we have to change…..