Time for take off

FOR ENGLISH SCROLL ALL THE WAY DOWN

Op de valreep.

Nog 10 uur en dan moeten de kids en ik gaan boarden. Ja, ja de laatste uurtjes van de eerste periode van ons avontuur zijn aangebroken.

Vannacht zullen we als alles goed gaat terug vliegen naar Nederland om daar 4 weken te genieten van familie, vrienden en al het moois en lekkers van Nederland. Ella kijkt al uit naar een warme douche en drinken uit de kraan en ik weet zeker dat Boaz gaat genieten van alle pepernoten.

Maar met dat we uitkijken naar Nederland is het ook even dag zeggen naar alle mooi dingen hier, mensen, dieren. Dag school in Gambella en Addis. Dag lieve vrienden, dag Bonga… Bonga? Ja Bonga sinds een maand is er een addition to the family een hond! Het is een schatje en een ondeugd dus hij past precies bij ons.

De kinderen zijn al dikke maatjes met Bonga al is het soms ook best spannend zo’n hondje dat springt en rent.

Terwijl wij ons klaar maken voor de vlucht maakt Gambella zich op voor  ‘the 10th Nations, Nationalities and Peoples (NNP) Day’. Een nationale feestdag weer de hele town voor aangepakt moest worden. Hotels die snel worden afgebouwd, wegen die opnieuw worden geasfalteerd, voor het eerst verkeerslichten en nieuwe straatverlichting. Een mooi monument in het midden van Gambella en als klap op de vuurpijl een stadion. Niemand weet of alles op tijd klaar zal zijn. Iedereen weet wel dat men veel te laat begonnen is. Maar hoe dan ook het zorgt zeker voor een upgrade van Gambella. Ook ZOA doet braaf mee met het opnieuw schilderen van de Gate. Helaas moeten wij het spektakel missen maar Remko maakt  voor ons vast een paar mooie foto’s. Remko blijft namelijk nog wat langer in Gambella. Het zijn drukke tijden. Komende weken zullen er weer duizenden stoves worden uitgedeeld. Er zijn nieuwe trainingen gestart en het financial year loopt ten einde. Voldoende werk dus om zich niet te vervelen…

Just before we leave…

Only 10 hours before the kids and I have to board. Yes, indeed, the first period in Ethiopia is nearly finished. Tonight we will fly back to the Netherlands. Four weeks of family, friends, the Dutch cold en nice sweets… Ella is looking forward to a hot shower and clean drinking water from the tab and I’m sure Boaz will  enjoy all the ‘speculaas’.

But while looking forward to the trip it is also saying goodbye. Goodbye to all the good things here, people, animals… Goodbye school in Gambella and Addis. Goodbye friends and goodbye Bonga. Bonga? Yes, Bonga a new addition to the family a 4 month old puppy! The kids love him already although it can be quiet exciting a running and jumping puppy dog.

While we preparing for our flight Gambella is preparing for the 10th Nations, Nationalities and Peoples (NNP) Day’. A national celebration and the whole town had to be upgraded for that. Hotels are quickly finishing their (re)building, roads get a new coat, there a traffic lights for the first time in history, new street lights, and a beautiful monument in the middle of town. And most important of all a Stadium. No one knows if everything will be ready in time. Every one knows they started just a bit to late…. But no matter what it’s a nice upgrade of Gambella town. ZOA also follows the instructions of cleaning their walls and painting the gate. Unfortunately we have to miss the parade but I am sure Remko will try to get some pictures. Indeed, Remko is still in Gambella. It’s is busy as always or maybe even more busy. As in the coming month ZOA has to distribute thousands of stoves again, new trainings just started and the financial year is about to finish. No time to get bored….

Dream big and move one step at the time….

Dream big and move one step at the time….

FOR ENGLISH SCROLL ALL THE WAY DOWN

In Nederland maakt iedereen zich langzaam op voor sinterklaas. De pepernoten vliegen al over de toonbank en zachtjes aan gaat men nadenken over de kerstdagen en de invulling daarvan. Ook in Gambella zijn de eerste pepernoten en chocoladeletters uitgedeeld.

Afgelopen week hadden we namelijk bezoek uit Nederland. Een groep van 5 ZOA Business Ambassadors (ZBA’ers) kwamen langs om een kijkje te nemen bij mede door hen gefinancierde projecten. Een mooi moment om zelf ook weer eens een ‘Hollandse blik’ op het leven in Gambella te werpen en het werk dat ZOA hier doet. In eens vallen je de gaten in de weg weer meer op, bedenk je je weer dat het niet voor iedereen normaal is geen stromend water te hebben en ja, Gambella is inderdaad een stukje warmer dan Nederland op dit moment.

Duidelijk wordt zo’n week ook weer eens hoe ingewikkeld en complex het werken in een plek als Gambella kan zijn. Het is hier bijvoorbeeld niet ‘vandaag besteld, morgen in huis’. Niet met hagelslag maar al helemaal niet als het gaat om bouwmaterialen, trainingsmaterialen of bekwame trainers en medewerkers.

Het opzetten en draaiende houden van projecten is soms dus iet wat ingewikkelder dan het op het eerste gezicht lijkt.

Zo moesten er bijvoorbeeld materialen komen voor een training (landbouw) in Akobo. Deze moesten besteld worden in Addis. Vanuit Addis worden de materialen (mits op voorraad) in twee of drie dagen naar Wantoa gereden. Daar moeten alle materialen overgeladen worden op een boot. Deze (enige) cargoboot pendelt tussen Akobo en Wantoa en moet dus zo efficiënt mogelijk worden ingezet. Deze boot is dan vervolgens een dag onderweg om in Akobo te arriveren. Ben je dus een onderdeel vergeten of is de bestelling niet helemaal goed gegaan… tja dan ben je minimaal weer een week verder.

Naast dat het werk vaak complex en ingewikkeld is, is Gambella ook zeker een plek waar gedroomd kan worden. Er is zoveel mogelijk als het lukt om de juiste mensen met elkaar in contact te brengen. Er liggen zoveel mogelijkheden als het lukt om mensen te enthousiasmeren voor mooie projecten. Er kunnen zoveel mooie dingen gebeuren als mensen weer hoop krijgen en durven dromen over hun toekomst. En dat is wat ZOA door haar werk heen elke keer weer probeert te bereiken: HULP HOOP HERSTEL. De HULP die we kunnen bieden lijkt vaak zo minimaal maar als deze minimale hulp nieuwe HOOP geeft dan is dat het begin van HERSTEL.

Afgelopen week realiseerde ik me weer dat we met elkaar groot moeten blijven durven dromen, zelfs als het misschien  onhaalbaar lijkt. En wie weet stap voor stap vinden de juiste mensen elkaar, worden we voorzien in de (geld) nood die er is en kunnen mensen (weer) bouwen aan hun toekomst.

Juist daarom in het ook zo leuk om kleine en grote initiatieven te zien die geld inzamelen of apart zetten voor het werk van ZOA hier. Nieuwsgierig hoe?!:

-  ZOA houdt elk jaar een kruidnoten actie, Check: https://www.zoa.nl/kruidnotenactie-2015

-  www.kinderkamer-art.nl    doneert dit jaar haar opbrengst aan ZOA Gambella (bestel hier dus je originele kerstkaarten, kraam cadeautjes etc. etc…)

- meer weten over ZBA-ers: https://www.zoa.nl/speciaal-voor-ondernemers

Dream big and move one step at the time.

In the Netherlands everyone is getting ready for St Nicolas. Shops are full with all the sweets. And people start to think about their Christmas dinners. In Gambella we also got our first December treats.

Last week we got visitors from the Netherlands. A group of 5 ZOA Business Ambassadors (ZBA’ers) came to visit the projects they co-funded. A good moment for us to look at Gambella through ‘Dutch eyes’. Suddenly you feel every bump in the road again, you realize not having water is not ‘normal’ everywhere, and yes Gambella is hot compared to the Netherlands.

Again we were pointed to the fact how complicated working in a region like Gambella can be. It’s not like ‘we order today we can use it tomorrow’ not with chocolate sprinkles (a typical Dutch treat) but even more so not with building materials, training materials, good trainers and adequate staff members. To start and run a program is a bit more challenging then it would have been back home;).

For example. Not too long ago we needed to get some training materials to Akobo. The things had to be ordered in Addis. From Addis they were send by truck (in 2 or 3 days) to Wantoa. In Wantoa everything needed to be shipped on the (only) cargoboat. It took the materials another day to reach Akobo. If something has been forgotten or the order wasn’t just right it will take at least a week to fix the problem…

But besides being complex and complicated Gambella is still a place to dream. There are so many possibilities if the right people find each other. There are so many opportunities if people get enthusiastic for the projects. So many beautiful things are possible if people get just that little bit of hope for a better future. And that’s what ZOA tries to accomplish. RELIEVE, HOPE, RECOVERY. Sometimes it feels very little we can do to relieve people. But if the minimum of RELIEVE brings new HOPE to people then doors will open to RECOVERY.

Last week I realized again; we have to dream big, even if these dreams seem impossible. And who knows, step by step the right people might find each other, the (financial) needs might be fulfilled, and people can start building on their future (again).

That’s why it’s so great to hear of small and big initiatives to raise money. Curious?!

-       https://www.zoa.nl/kruidnotenactie-2015 (a december fund raising of ZOA)

-       www.kinderkamer-art.nl (sells wonderful art, great presents for new borns!)

-       https://www.zoa.nl/speciaal-voor-ondernemers (more about the work of the ZBA team)

Normal life in Gambella

FOR ENGLISH SCROLL DOWN

Normal life in Gambella

Voor we het weten is er al weer een maand voorbij voor we ook maar een stukje geplaatst hebben. En dat is opzich denk ik een goed teken. Naast dat we de eerst twee weken zo goed als zonder internet hebben gezeten zijn we ook gewoon druk met de dagelijkse dingen.

Ella gaat nu vijf dagen per week elke ochtend naar school en ze vindt het heerlijk. Ze geniet met name van het kleuren, verven, stempelen en bakken. Maar ook het engels praten en mij aanspreken als ‘teacher’ lijkt ze heerlijk te vinden. Haar vocabulaire groeit met de dag en ze vertelt nu op school zelfs wat ze thuis allemaal meemaakt;). Boaz hobbelt er vrolijk achteraan. Hij geeft netjes een hand bij binnenkomst probeert alles te doen wat z’n grote zus doet. Toch vindt  hij het vooral grappig om alle bakjes, doosjes en bekertjes om te kiepen op de vloer om vervolgens al lachend met een auto in de hand weer te vertrekken.

Naast de ochtenden op school zijn we ook de middagen vaak lekker bezig. Samen boekjes lezen, tuinieren, schoonmaken. Maar ook op bezoek bij vrienden hier in Gambella. Spelen met andere kinderen en…. zelf dingen kopen bij kleine winkeltjes in de buurt. En niet te vergeten uren op de veranda spelen met poppen, duplo of gewoon een paar oude kleden.

Vrijdag is nog altijd bakdag en naast koekjes, cake of andere lekkernijen staat er voor ’s avonds meestal pannenkoeken of patat op het menu;).

Vorige week een nieuwe bewoonster op de ZOA compound mogen verwelkomen en door Ella direct met open armen ontvangen. Hanneke zal hier komend jaar gaan werken als trainee PGM. Wel zo gezellig zo’n buurvrouw waar je af en toe Nederlands mee kan kletsen.

Al met al merken we dat de routines er steeds meer insluipen. En afhankelijk van of er wel of geen stroom is, wel of geen water en wel of geen internet worden programma’s een beetje aangepast.

Ondertussen zit de ZOA staff ook niet stil. Sinds kort is er weer een nieuw vluchtelingen kamp bij en ook daar gaat ZOA aan de slag. In Itang is na het succes in Jewi eenzelfde permaculture training gestart en in Akobo zijn afgelopen weken met dank aan Unicef tientallen ‘hygiene kits’ (gevuld met zeep, handdoeken, maandverband, tandenborstels, tandpasta) uitgedeeld.

Einde van de week vliegen we al weer Gambella uit, het is weer tijd voor een beetje family time en het vernieuwen van onze ‘Green cards’ (residence cards)

Fun the african way

Boaz with (one of) his new friend(s)

Reading: Boaz loves it

Fall in Ethiopia; thanks to Grandma!

Feeding the turtles

Classroom is ready for a new day

Look what I made, all by my self!

Helping out with the construction work

cleaning together

Normal Life in Gambella

Another month has gone by without even thinking of writing a new blog. I guess this on itself is a good sign. Besides two weeks with hardly any internet at all, days are just going by pretty fast.

Ella is going to school now five mornings a week and she is loving it. She enjoys especially the colouring, painting, stamping and baking. But also the chats in English and calling me ‘teacher’ is part of the fun. Her vocabulary is growing daily and at school she tells me about her adventures at home;). Boaz is following his big sister everywhere she goes. He shakes hands when he enters the classroom just like his sister. And he tries every single thing she is doing. But most fun (of course) is to empty all boxes and cups and trays he can find and then leaving the classroom again.

Besides the morning at school it is easy to fill the afternoons as well. Reading books, backyard gardening, cleaning. But also visiting friends in Gambella. Playing with other kids and… buying your own drinks or biscuit at one of the small local shops. Not to forget the hours and hours of playing on the veranda with their dolls, duplo or just some old curtains.

Friday is still our ‘bake-day’ besides cookies or cake also fries or pancakes;).

Last week we welcomed a new staff member at the ZOA compound. And Ella welcomed her with open arms. Hanneke will be here the whole next year to work as a PGM trainee.  It’s fun already to have a little chat with our Dutch neighbour. Step by step more routines have sneaked in. Depending on power or no power, running water or no running water and internet or no internet things come together.

At the same time the ZOA team is working hard too. Not too long ago a new refugee camp has opened again, ZOA will work here too. In Itang they started with a permaculture training (the same one that was a big success in Jewi). In Akobo they could hand out many ‘hygiene kits’ (filled with soap, towels, pads, toothbrushes and toothpaste).

At the end of this week we will fly out of Gambella again, it’s time for a bit of family time and to re-new our ‘Green cards’ (residence cards).

Family time in Tigray

FOR ENGLISH SCROLL ALL THE WAY DOWN

Family time in Tigray; cultuur en natuur

Afgelopen week konden we weer genieten van een weekje met z’n viertjes. Even weg uit de drukte en hectiek in Gambella. Dit keer vertrokken we niet met het vliegtuig maar met de auto uit Gambella. 750km, 2 reisdagen, 20uur onderweg. Maar wat een prachtige route. Koffieplantages, kleine dorpjes, aapjes, velden vol met teff, tarwe, mais en andere gewassen. Zowel Ella als Boaz vermaakten zich over het algemeen prima in de auto, boekje lezen, rozijntjes eten, liedjes zingen…

Zondag avond kwamen we in Addis aan, maandag ochtend zijn we meteen doorgevlogen naar Aksum. Hoog in het noorden van Ethiopie, dicht tegen de grens met Eritrea. Aksum, van waaruit in 300 B.C. al handel werd gedreven met Arabia, India en Egypte.

Maar voordat we ons in de cultuur gingen duiken trokken we nog diezelfde maandag de bergen in. Tigray, het gebied waar ook Aksum zich in bevindt, heeft een prachtig landschap en wij hadden besloten om de uitdaging aan te gaan om met de kids 3 dagen te gaan trekken. Vergezeld van een gids en een ezeltje met begeleider liepen we dus maandag middag door de bergen op weg naar het eerste guesthouse. Wat een heerlijkheid, geen auto’s, geen elektriciteit en geen toerist in de wijde omgeving te bekennen.

Het gevoel is moeilijk in woorden te vatten maar het was bijzonder om zo door een landschap te trekken. Wetende dat wat voor ons een prachtig avontuur is voor de mensen hier de dagelijkse werkelijkheid is. Smalle paadjes met aan weerszijden cactussen, steile kliffen en her en der waterpompen. Boaz zat tijdens het wandelen op mijn rug en onze bagage lag op een ezeltje, Ella liep heel stoer best heel veel zelf. En terwijl wij dat een hele prestatie vonden van Ella zagen we om ons het kindjes niet veel ouder dn Ella de berg paden afrennen, kuddes geiten hoeden, koeien naar huis drijven en broertjes of zusjes dragen. Wat een contrast! Helaas was na 3 dagen en 30 km op de teller onze tocht al weer voorbij. Gelukkig onze vakantie nog niet.

Aksum, ooit dus een handelscentrum, nu een rustig gemoedelijk toeristenplaatsje. Het verhaal gaat dat hier ooit de koningin van Sheba woonde. Zij ging op bezoek bij de wijze koning Salomo en zie daar een relatie was gelegd. Later, zo bevestigen vele bronnen (of moet ik zeggen verhalen), bezocht koning Bazan uit Aksum (beter bekend als Balthasar of 1 van de 3 koningen uit het Oosten) het kindje Jezus.

In Aksum hebben we de plek bezocht waar het paleis van de koning van Sheba gestaan heeft. De kerk waar de overblijfselen van de ark van het verbond staat, tenminste de kerk bezocht. De ruimte waar de ark staat mag niemand behalve 1 priester betreden, die daar al 15 jaar ‘opgesloten’ zit.  Ook het veld met meters hoge obelisken is een bijzondere site in Aksum. Maar uiteindelijk hebben we het meest genoten van de lokale markt (compleet met volgeladen ezeltjes en dromedarissen), het lokale eten (injerra met tibbs en shiro) en het drinken van buna (koffie) bij de kleine lokale koffie tentjes.

Nu weer terug in Addis waar gisteravond op vele plekken grote bonfires waren ter ere van Meskel (‘ontdekking van het kruis’). Komende week gaan de kids nog een paar dagen naar school en dan weer terug naar huis!

Zie voor meer foto’s:

https://www.facebook.com/remko.veenstra/media_set?set=a.10204945013489743.1373115335&type=3

Goodmorning world

look at us!

Donkeys on the narrow paths

walking together

rocky road

Happy!

Family time in Tigray; culture and nature

Last week we enjoyed an other get away with the family. Leaving the hectic life in Gambella behind. This time we didn’t leave by plane but by car instead. 750Km, 2 travel days, 20hours on the road. But it was well worth the hours! It was beautiful, coffee plantations, little towns, monkeys, fields of teff, wheat, corn and many other things. Both Ella and Boaz were very good, reading books, singing songs and eating raisins;).

Sunday night we arrived in Addis, Monday morning we flew to Aksum. High up in the north of Ethiopia, close to the Eritrean border. Aksum, once a trading town for ages. In 300B.C. the people from Aksum were trading already with Arabia, India and Egypt.

But before we explored the culture more we drove the same day into the mountains. Tigray, the name of the area around Aksum, is stunning. We had decided to take the challenge to go on a three-day hike with two little kids.  Accompanied by a guide a mule and a mule man we left that afternoon up to the first mountain guesthouse. What a gift, no cars, no electricity, no other tourists. It’s hard to explain in words but it was a very special experience hiking through this part of Tigray. Knowing this beautiful adventure for us is the daily reality for all the people living here. Narrow pathways with cactuses at the sides, steep cliffs and now and then a water pump. Boaz was enjoying the trip sitting in a backpack, our luggage was carried by a mule and Ella was very brave and walked most of the track herself. And while we thought Ella did a great job we saw kids not much older running down the hills, taking care of sheep and goats and carrying their small brothers or sisters around. What a contrast. Unfortunately, after 3 days and 30km the track was finished already. Luckily our holiday not quite yet.

Aksum, once a big town, now a quiet tourist town. The story tells this used to be the hometown of the queen of Sheba. She visited the wise king Solomon and a long-term relation started from there. Years later, king Bazan from Aksum (better known by the name of Balthasar or one of the three kings from the east) visited baby Jesus in Bethlehem. 

In Aksum we visited the place where the palace of the queen of Sheba must have been. We also visited the church where they say they have the remaining of the arc of the covenant. We also had a look at the high obelisks what Aksum is famous for. But to be honest, in the end we enjoyed  mostly the local markets ( including donkeys, camels and horse cars), the local food (injerra with shiro and tibs) and the buna (coffee) at the local coffee stands.

We are back in Addis now and last night there were bonfires all over the city because of Meskel (the finding of the true cross). The kids will go to school tomorrow and the day after and then back home again!

For more pictures:

https://www.facebook.com/remko.veenstra/media_set?set=a.10204945013489743.1373115335&type=3

Plant a seed to get what you need; Permaculture!

- FOR ENGLISH SCROLL DOWN -

Vorige week was het dan eindelijk zo ver; de eerste Permacultuur training kwam tot een einde. 20 vluchtelingen uit Jewi kamp en 10 studenten uit de omliggende dorpjes hebben gedurende 20 dagen de concepten van Permacultuur geleerd. Permacultuur is een ontwerpwetenschap voor het ontwerpen van de menselijke leefomgeving op een manier die ecologisch duurzaam en economische stabiel is. Complexe ecosystemen in de natuur dienen hierbij als voorbeeld. De training volgde een international programma, dus na 20 trainings dagen kregen alle studenten een international certificaat. En uiteraard hoorde daar ook de nodige speeches bij. Mooi om te horen dat een van de geslaagden vol trots vertelde dat dit stukje papier internationaal geaccepteerd is, dus als hij ooit naar de Amerika zou verhuizen hij dit certificaat ook daar zou kunnen gebruiken. Goed om te horen dat deze vluchtelingen ondanks de soms uitzichtloze situatie in de kampen, toch nog durven te dromen. Een burgeroorlog in Zuid Soedan kan dat niet wegnemen.

1. Design van je eigen tuin was een belangrijk onderdeel

2. En het presenteren van het design aan de groep

3. En daarna het design uitwerken mbv de natuur

Wat mooi was om te zien was dat er een ware feest stemming heerste gedurende de hele ceremonie. Te pas (maar vooral te onpas) begon de hele groep te dansen en te zingen. Vrouwen en mannen, trainers en trainees, Nuer uit het kamp en Annuak uit de host community. Deze training had de verschillende achtergronden samen gebracht.

https://youtu.be/7j-DXt7tC0c

Aan het eind van de ceremonie werden de studenten nog beloond met een barbeque. En zoals de traditie dat leert in Gambella, hoort daar geiten vlees bij. Een ware traktatie voor de vluchtelingen, die normaal op een redelijk strikt rantsoen zitten van WFP in de kampen, met weinig variateit.

5. Een barbeque met geitenvlees

De volgende stap is nu om er voor te zorgen dat de trainees de verworven kennis gaan gebruiken rondom hun hutten in de vluchtelingenkampen of hun tukels buiten de kampen. Primair gericht ter aanvulling op het standaard voedsel pakket van WFP, maar mogelijk ook als mogelijke bron van inkomsten door verkoop van de groenten en fruit op de markt in het kamp of op markt in de omliggende dorpjes. We zullen dus de komende weken druk bezig zijn om alle trainees op te volgen en mogelijk advies te geven hoe ze effectiever en efficienter hun land kunnen gebruiken. Plant a seed to get what you need!

6. Tichafa, een zeer ervaren Permacultuur docent uit Zimbabwe, aan het werk

7. De training was 50% - 50% theorie en praktijk

8. Onze groep permacultuur studenten

- ENGLISH TRANSLATION -

Plant a seed to get what you need; Permaculture!

Last week we had a great closing ceremony of our first Permaculture training. For 20 days 20 refugees from Jewi camp and 10 trainees from the surrounding villages have learned the concepts of Permaculture. Permaculture is a system of agricultural and social design principles centered around simulating or directly utilizing the patterns and features observed in natural ecosystems. The training followed an international program, so after 20 days all trainees received an international certificate. And off course the graduation ceremony were accompanied by many speeches. One of the graduates proudly told that this piece of paper is internationally acknowledged, so that if he would move to the America in the future this would still have value over there. Good to hear that this refugee, despite all the setbacks and sometimes hopeless situations in the refugee camps, still has a dream. A civil war in South Sudan cannot stop this.

[PICTURE 1: The design of your own garden was an important part of the training]

[PICTURE 2: And the presenting of the design to the group]

[PICTURE 3: And after that making the design using natural resources]

During the whole ceremony of a couple of hours there was a festive mood under the participants. On many moments the students would start singing, clapping, but most of all dancing. Women and men, trainers and trainees, but also the Nuer tribe from the camps together with the Annuak from the host community. By working together in the class room and in the field a sense of cohesion was created between refugees and the host community. 

[MOVIE: The end of the training ceremony] 

At the end of the ceremony the students were rewarded with a barbeque. And as is common both in South Sudan and in Ethiopia, some goat meat had to be there. A true treat  for the refugees, who normally live on a strict ration of WFP, with limited diversity.

[PICTURE 5: A barbecue with goat meat] 

The next step is to make sure the trainees will start applying the learned skills around their huts in the camps or around their tukels outside the camps. Primary as a complement to the camp food distribution, but maybe in the future as well as an income generating source for the refugees by selling their produce on the market place in the camps or in the villages around the camps. We will conduct several monitor visits in the coming weeks to visit our trainees and give them advice how to use their plot of land in a more efficient and effective way. Plant a seed to get what you need!

[PICTURE 6: Tichafa, a very experienced Permaculture trainer from Zimbabwe, working with the students]

[PICTURE 7: The training was 50% theory and 50% practical]

[PICTURE 8: Out graduates from the first Permaculture training 2015]

Too many people on the run

FOR ENGLISH SCROLL DOWN

Te veel mensen op de vlucht

Terwijl ik onze laatste blog post over onze ervaringen in Addis en ik de berichtjes zie binnenkomen over de vluchtelingen opvang in Apeldoorn realiseer ik me dat er eigenlijk nog een heel ander geluid is hier uit Gambella. Terwijl ik me hier binnen de muren van de compound druk maken over wat we vanavond zullen eten, of we wel voldoende water in de tank hebben en of de hulp vandaag wel of niet op tijd zal komen opdagen, is er buiten de muren ontzettend veel zichtbaar en onzichtbaar leed gaande.

Al zo lang dat Boaz leeft (ja zeker, precies op 15 december 2013) woedt er een burger oorlog in Zuid Sudan. En sinds die dag komen er dagelijks (!!) vluchtelingen de grens over de Gambella region binnen.

Inmiddels zijn dit de facts:

•  5 vluchtelingen kampen
•  276, 649 geregistreerde vluchtelingen
• en nog vele meer die (nog) niet geregistreerd zijN

In Gambella zien we letterlijk meer en meer mensen rondlopen. Het schijnt dat bijna de hele lokale Nuer bevolking die maar een beetje plek heeft al mensen (familie, vrienden misschien zelfs vage bekenden) in huis heeft genomen.

Al deze mensen hebben dagen, misschien zelfs weken gelopen, gezworven, gereisd voordat ze in de Gambella region aankwamen. En voor allemaal is de reis dan nog niet voorbij. Velen worden van het ene naar het andere kamp verhuisd omdat het aantal vluchtelingen maar blijft groeien. En voor allemaal geldt dat ze hier niet zonder verhaal zijn.

Zondag nog hoorde ik even tussen neus en lippen door. Een vrouw, uit Uganda, was op bezoek bij haar familie in Zuid Sudan toen de oorlog uitbrak. Hoogzwanger als ze was kon ze niet meer terug komen naar Uganda en moest uiteindelijk met een pasgeboren baby 9(!) dagen lopen om te vluchten naar Gambella. Haar man en overige 5 kinderen zitten in Uganda en zij zit hier, zonder papieren en met weinig hoop dat ze hen op korte termijn zal weerzien. Kinderen, zonder ouders, ouders zonder hun kinderen, zoveel nog niet vertelde verhalen.  

En terwijl Ella vraagt om nog een bruine boterham met kaas, Boaz voor het eerst op de wc zit en de koffie pruttelt merk ik hoe dicht we er  ook ‘bovenop’ zitten hoe ver het eigenlijk bij ons vandaan voelt. Misschien goed, misschien niet. Feit is dat er overal om ons heen mensen zijn en ‘wonen’ die veel dan niet alles zijn kwijt geraakt en geen idee hebben of ze hun land, hun huis, hun geliefden ooit nog zullen terug zien. Dat is het beeld wat je door het leven van alle dag, zelfs hier! gemakkelijk vergeet. Maar juist dat is het beeld waar we met elkaar verandering in moeten brengen…..

Too many people on the run

I post our last blog about our trip to Addis and I see the messengers about the 400 refugees coming to Apeldoorn (in the Netherlands). I realise that there is so much more here in Gambella then I just posted. Living here in our secure compound I’m worrying about what’s for dinner tonight, about the amount of water in the tank and if our help will be in time today. In the meanwhile there is  a lot happening outside our gate visible and invisible.

As long as Boaz lives (yes exactly since December 15⁾ there is a civil war going on in South Sudan. And since that day, there are daily (!!) refugees crossing the border to the Gambella region.

The up to date facts:

•  5 refugee camps
•  276,649 (!) registered refugees
• even more (still) unregistered refugees

We see more and more people around Gambella literally. We’ve been told that almost the whole local Nuer community have opened their homes for family, friends and probably even vaguely known relatives. All these refugees have walked, travelled, wandered for days and days before they even arrived in the Gambella region. And their trip is not over yet… Most of them are transported from one camp to the other because the amount of refugees is still growing. And every single one of those 276,649 refugees has his or her own story.

Sunday I just picked up on one of these. A lady from Uganda was on a family trip in South Sudan when the war began. As pregnant as she was she couldn’t travel back to Uganda. In the end she had to flee to Gambella, walking 9 (!!) with a new born. Her husband and five other children are home in Uganda, she is here, without papers not knowing when and if she will see her family again.

And while Ella is asking for a slice of bread with cheese, Boaz just went to the toilet for the first time and the coffee is nearly ready, I wander. We are SO close to all this en yet it still feels SO far away. Maybe it’s a good thing, maybe it is not. Fact is there are people all around us who lost most, maybe everything. They have no idea if they ever see their home country, their home or their love ones back. These are the facts we quickly (even living in Gambella!) forget. But these are the facts why we are living here and these are the facts we have to change…..

Traffic Chaos, sad faces, tears and big smiles.

FOR ENGLISH SCROLL ALL THE WAY DOWN

Verkeer chaos, pruillipjes, tranen en een grote glimlach.

Ik zou het al bijna weer vergeten zijn maar vorige week rond deze tijd reed ik door het drukke verkeer van Addis Abeba. En druk en chaotisch is wat het is. Iedereen die eerder in een Aziatische of Afrikaanse grote stad heeft gereden weet een beetje wat ik bedoel. Te veel auto’s op te smalle wegen waar te vaak te veel gaten in zitten. Links en rechts wordt er ingehaald, heerlijke uitlaatgassen van te oude auto’s die nog even extra gas geven tegen de heuvel op en daar tussen door scharrelen honden, kippen, ezels, geiten en koeien. Om de overstekende mannen, vrouwen en kinderen uiteraard niet te vergeten. Maar ja, aangezien de school van Ella toch echt te ver is om te lopen zat er niets anders op dan ons elke dag in de drukte te begeven.

Ja, ja, de kop is er af; Ella is 4 jaar en ook voor haar is de kleuterschool periode begonnen. Wel eens waar een beetje anders dan voor vele andere kleuters in ‘de westerse wereld’ maar toch. Vorige week bracht ik haar net als vele andere moeders naar haar klas en namen we met een pruillip en traan afscheid. En ineens was het dan maar weer een klein meisje dat ik moest achter laten in een klas vol kindjes en juffen waar van niemand Nederlands sprak. Maar Ella heeft zich dapper door haar eerste week heen geslagen. Ondanks een paar tranen heeft ze toch genoten van haar nieuwe ervaring en wil ze graag in september weer terug! Leuk is het ook te zien hoe stukje bij beetje steeds meer vertelt van wat ze bij de juf heeft geleerd en dus daadwerkelijk heeft opgestoken. Naast de internationale school mochten beide kids vorige week ook een paar dagen naar de Taaltoekel; Nederlands onderwijs in Addis. Boaz mocht daar ’s ochtends spelen met andere peutertjes en Ella kon ’s middags naar een Nederlands kleuterklasje. Boaz was iets minder enthousiast als zijn zus maar dat had er meer mee te maken dat hij ineens zijn slaapje moest uitstellen en mama door het drukke verkeer elke dag veel later was dan alle andere mama’sL. Het spelen zelf in de grote tuin met schommels, fietsjes en trapkarren was natuurlijk ook voor Boaz helemaal geweldig.  Al met al een goede ervaring voor beide kids.

En toch konden we alle drie (gelukkig) niet wachten tot we weer naar papa in Gambella konden vliegen. Afgelopen vrijdag weer het vliegtuig in. En aan boord merkte ik hoe ‘normaal’ het vliegen al is geworden voor de kids. Ella weet precies hoe de gordel werkt wanneer de wieltjes worden in- en uitgeklapt en wanneer het broodje of de muffin komt. Boaz vraagt zelf al drinken aan de stewardess en deelt aan iedereen popcorn uit.

Gambella betekent weer lekker zelf bruin brood bakken, yoghurt maken en injerra eten (ja hebben we echt gemist!). Maar ook dagen zonder stromend water, kikkers in de douche bak, weer stoffe luiers wassen en af en toe een rat op visite. In Gambella is het nog altijd lekker warm en ook ’s avonds komt het binnen niet onder de 28graden.

Ook thuis zijn we nu serieus met de homescholing begonnen en Ella kan niet wachten tot we echt in de school kunnen.

Volgende keer misschien maar weer eens iets over Gambella town en de mensen die we hier ontmoeten.  Of andere suggesties waar jullie meer over willen horen?

playing with other kids at the airport

Ready for school

Exhausted after a full day of school, popcorn and movie best medicine

Welcome to my classroom:KG1 Rainbow kids

Walking in line back from the gym

Loving my fruit juice

Traffic Chaos, sad faces, tears and big smiles.

I would almost forget that it was only last week we drove trough the crazy traffic of Addis. And crazy and chaotic it is. Every one who has been to a big Asian or African city probably knows what I am talking about. Too many cars on roads to narrow, with too many potholes.  People are passing by both on the left and the right, nice gasses everywhere of too old cars, and then the cars are sharing the roads with dogs, chickens, donkeys, goats and cows. Not to mention all the men, women en children crossing over.

But, school wasn’t within walking distance so we had to be part of this chaos every day last week.

Yes; we made a start of the year. Ella is four now and like many other 4 year olds she is part of KG1 now. A bit different I must say, but still. Last week I dropped like many other mums my little Ella off in her new classroom. And little she was again between all those unfamiliar faces and none of them speaking Dutch…

There was a bit of a sad face and there were a few tears. But; Ella made it through her first week and she has even enjoyed it, looking forward to her next few days in September. It’s nice how she tells in bits and pieces all the things she learned and did and remembered!

It was not only the International school for her last week. Both Ella and Boaz were invited to join the ‘Taaltoekel’ (Dutch school) as well. Every morning Boaz could go there and play with other toddlers. Ella could go there in the afternoon. Boaz wasn’t as happy to go as his big sister. But this had probably more to do with the lack of naptime and his mummy who was too late every day to pick him up due to the traffic. Cause playing in the big yard with swings, peddle bikes and little cars was great! A wonderful week for both kids.

And despite the fun all three of us were (thankfully) looking forward to flying back to daddy in Gambella. Last Friday we took the plane again. I realised how ‘normal’ flying has become to the kids. Ella knows how the belt works, when the little wheels come and go and when she will get a bread roll or muffin. Boaz even knows already how to ask for a drink (read: to give his empty bottle to a stewardess). Baking our own dark bread, making our own yoghurt and eating injerra (yes we did miss that one). But also back to days without running water, frogs in the bathroom and now and then a little visitor called rat….

Gambella is still nice warm and even during the night is doesn’t really drop below 28 degrees Celsius in the house.

We did start homeschooling as well and Ella can’t wait till we can start using the real class room.

Next time maybe a bit more about people in Gambella town. Or anyone of you suggestions about what you want to read about?