Asia longed, Africa called us

Asia longed Africa called us

FOR ENGLISH SCROLL DOWN

Ruim vijf jaar geleden boekten Remko en ik onze tickets terug van Brisbane Australia naar Amsterdam. Het plan was om in Azië nog drie maanden rond te reizen en projecten te bezoeken in onder andere Myanmar, China en India. We waren op zoek naar een volgend zingevend avontuur. Maar wat we ons toen al realiseerde: ‘Life is what happens when you are busy making other plans’. Ella kondigde zich aan en dus cancelde we een groot deel van onze reis. Toch bleef de nieuwsgierigheid en gingen we, zij het voor slechts 3 maanden , in juni 2012 terug naar Azië; India en Nepal. We kregen steeds duidelijker wat ons wel en niet ligt qua (vrijwilligers) werk. En zo werd de overstap gemaakt van Ernst & Young naar ZOA. Azië trok maar Afrika riep. En na een, voor Remko leerzame, twee jaar bij ZOA Nederland pakten we dan vorig jaar vol goede moed onze koffers.

Nu een jaar verder zijn we een grote ervaring rijker. Een jaar lang Gambella heeft ons zeker een andere kijk gegeven op veel aspecten van het leven. We hebben gezien hoe soms een ogenschijnlijk kleine interventie een groot verschil kan maken in het leven van mensen. We hebben ZOA hoop zien brengen. En we hebben helaas ook heel veel ellende gezien en gehoord. Het werk van ZOA is hier zeker nog niet klaar. We hebben ontdekt dat we met heel veel minder kunnen leven dan we misschien wel hadden gedacht toen we weg gingen uit Nederland zolang we als gezin maar samen kunnen zijn. We hebben Boaz en Ella zien groeien en opbloeien in een totaal nieuwe wereld. En wat zijn kinderen fantastisch in het oppakken van nieuwe gewoonten en accepteren van dat wat er wel of niet is.

En toen kwam ons Gambella avontuur abrupt tot een einde. We waren nog zeker niet klaar en hadden nog heel veel plannen. Maar terwijl het pijn doet om Gambella achter te laten komt er dan ineens iets heel bijzonders om de hoek kijken. Myanmar; ZOA Myanmar was op zoek naar een nieuwe MGA (Manager General Affairs). Het lijkt misschien een bizarre wending maar we hoefden niet heel lang na te denken toen Remko voor deze functie werd gevraagd. En zo kunnen we nu, na vijf jaar, toch weer onze tickets naar Myanmar boeken. Nu echter 4 in plaats van 2 stoelen….

Natuurlijk willen jullie nu van alles weten over het hoe of wat. Hopelijk kunnen we jullie daar komende weken meer duidelijkheid over geven. Post gerust je vragen. Alvast een paar dingen op een rijtje.

·      Planning:  Augustus naar Nederland.  Uiterlijk per 1 september van start bij ZOA Myanmar

·      Woonplaats: Yangon

·      Scholing kids: We blijven komend jaar in ieder geval homescholen

·      Inhoud werk MGA: focus op de financiele kant van ZOA, maar ook inkopen, logistiek, ICT, HR en veiligheid vallen hier onder

·      Andere blanken: Yangon is een enorme stad met heel veel expats. Het lijkt er op dat er voldoende vriendjes en vriendinnetjes zullen zijn voor Boaz en Ella. En de eerste contacten zijn al gelegd.

·      Wat vinden de kids er van: Ella wilde weten wat je er kon eten, of ze wel fruit hadden. Of er parken zijn een dierentuin en een zwembad. Na een korte Google sessie was Yangon goedgekeurd;). Natuurlijk kunnen ze het geheel nog niet over zien maar gelukkig hebben we ruim 4 maanden de tijd om ons voor te bereiden en in te lezen.

     En zoals een vriendin van ons zei; ‘Ik weet zeker dat je een stukje Gambella altijd met je mee zal dragen.

   a BBQ in Koka, south of Addis

Last day at the International school  

Celebrating last day at international school

Five year ago, Remko and I booked our tickets back from Brisbane Australia to Amsterdam. We planned a three months traveling through Asia. We were hoping to visit some different projects in Myanmar, China and India. We were looking for a next meaningful adventure. But like we realised already a few times during planning trips: ‘Life is what happens when you are busy making other plans.’ Ella announced herself, so we cancelled a fair bit of our trip.

We still longed for a new adventure so June 2012 we set of for a, only 3 month, trip back to Asia: India and Nepal. It became more and more clear what does and doesn’t suit us (volunteer) work wise. For that reason made the step from EY to ZOA soon afterwards. We longed for Asia but Africa called us. After two interesting years at ZOA the Netherlands we felt ready to pack our bags.

One year down the track. A year of Gambella, Africa for sure gave us a different view on many aspects in life. We have seen how, apparently, little interventions can have a huge impact in people’s lives. We have seen ZOA bringing hope. Unfortunately we have seen and heard of even more misery. The word of ZOA isn’t finished for sure. We discovered we could do with much less everyone maybe imagined (including ourselves). As long as we can live together as a family… We have seen Boaz and Ella adapting to and flourish in a new world. How amazing kids are adapting to all these new things and accepting what ever is or isn’t there.

Gamballa finished abruptly. We weren’t finished yet, we still had many plans ideas and good will. But while we had to wrap up in Gambella a new opportunity arose. Myanmar; ZOA Myanmar was looking for a MGA (manager general affairs). It seems like a huge change, but we didn’t have to consider things for a long time. So after 5 years we can book tickets to Myanmar again. Not two this time but four.

Of course many questions will arise now. So hopefully we can answer some in the upcoming weeks. A few things clear for now:

·      Plans: returning to the Netherland in August starting in Myanmar 1^st September.

·      Town: Yangon

·      Schooling: we will continue homeschooling, at least for another year.

·      MGA: Remko will focus on the financial site of ZOA, but will also be involved in logistics, ICT, HR and safety.

·      Expats: Yangon in a huge city with many expats. Enough playmates for Ella and Boaz it seems to. The first connections are out there already.

·      What do the kids say about it: Ella was very curious about the food. She wanted to know about playgrounds, parks, Zoo and swimming pool… After a short Google session Yangon was approved;). Of course it’s hard for them to imagine. Luckily enough we have 4 months to get hold of the idea and to read ourselves a bit into it.

And like a friend spoke to me the other day:’ I know you will carry a piece of Gambella with you as you move on….’

Gambella

 - FOR ENGLISH SCROLL DOWN -

GAMBELLA

Time flies, elke keer realiseer ik me weer dat we veel te weinig op onze blog schrijven. Tegelijkertijd is de reden positief we komen er simpelweg vaak niet aan toe.

Maar vandaag moet het er toch echt van komen.

De laatste keer dat we schreven waren we net terug van een mooie week in Debre Zeit waar Remko een staff retreat had en ik zelf met de kids   een week bij vrienden logeerde.

Vlak erna moest Remko voor een training naar Jimma en was ik met de kinderen een weekje alleen in Gambella. En toen kwam oma! Al weken had Ella het er over en ook Boaz wist het precies; oma kwam met het vliegtuig, niet opa alleen oma;). En dus konden we op een mooie zaterdag ochtend oma van het vliegveld halen.

Coffee ceremony; welcome oma!

Hours of reading

Een heerlijke anderhalve week waarin oma van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat meegenomen werd in het Gambella leven. Inclusief ratten en kakkerlakken in de keuken, boodschappen doen op de markt en lessen voorbereiden voor Ella. Dankzij oma vond ik zelfs de tijd om de keuken van de compound van een nieuw likje verf te voorzien.

Op 20 april vlogen oma de kids en ik terug naar Addis en na een leuke koningsdag bij de ambassade en de Nederlandse school zwaaiden we oma weer uit.

Preparing for Kingsday

Kingsday!

Lets get that cookie

Zelf hadden we nog 2 weken vakantie gepland waarvoor ook Remko de 22^e terug naar Addis was gevlogen.

En helaas na de onrusten van januari en de ontvoering van kinderen half april (dat wereld nieuws werd) begon er op 21 april opnieuw een golf van geweld.

En dus hebben is er in overleg tussen ZOA Ethiopie en ZOA Nederland besloten dat de kinderen en ik niet meer zullen terug keren naar Gambella.

Dat is gek! 2 weken geleden gingen we weg met onze koffer vol met spullen voor een 2 weekse vakantie. Nu weten we dat we niet meer terug gaan.

Ik realiseer me dat we het afgelopen jaar een klein beetje inzicht hebben gekregen hoe het moet zijn om vluchteling te zijn. Onverwachts alles achter moeten laten en niet meer terug kunnen. Niet weten wanneer je terug kunt. Geen afscheid kunnen nemen, niets. En tegelijkertijd realiseren we ons hoe rijk wij zijn. We hebben altijd een ‘escape’ een plek waar veiligheid en familie op ons wacht. We hebben zelfs mensen die op onze spullen passen terwijl wij hier in Addis zitten. Des te groter voelt de pijn van het weg gaan. Afgelopen jaar hebben we kunnen zien hoe zelfs door er ‘alleen maar’ te zijn als gezin met kinderen we een glimlach konden toveren op vele gezichten. Hoe we hoop konden brengen aan een klein groepje mensen om ons heen. Hoe deuren open gingen bij allerlei instanties omdat de openingszin al klaar lag; ‘how are the kids?’.  En dus doet het pijn om te bedenken dat we nu moeten afhaken, het ook voor ons te onveilig is geworden. Het voelt als in de steek laten al weten we dat het de goede keuze is. We hopen en bidden daarom dat er snel een vervangend programma manager gevonden wordt die vol goede zin het werk kan overnemen. Remko zal komende 3 maanden in ieder geval nog hard aan de slag gaan in Gambella. Ondertussen blijft het voor ons voorlopig even onzeker wat de volgende stap zal zijn. Maar we vertrouwen er op dat ook dat weer duidelijk zal worden komende periode.

Our friends back in Gambella

        The kids have their own coffee ceremony

  

     Big smiles; always

- English Translation -

GAMBELLA

Time flies, every time I realize again; we’re not writing often enough on our blog. At the same time this might be a good sign as we simply don’t have enough time.

But today our blog really needs an update.

Last time Remko wrote just after we came back from a lovely week in Debre Zeit. Remko had a staff retreat over there and the kids and I stayed with friends.

Soon after that week Remko left for a training in Jimma and the kids and I stayed in Gambella. And then oma (grandma) came!! For weeks Ella was talking about it and Boaz was ready for it as well. ‘Oma comes in an airplane, opa no.’

Early Saturday morning we left for the airport to pick oma up. A lovely one and half week with oma from early morning till late nights. Oma experienced the best of Gambella including rats and cockroaches in the kitchen, shopping groceries at the market and preparing lessons for Ella. Thanks to oma I even found the time to paint the kitchen on the compound.

20 April the kids, my mom and I flew back to Addis. We celebrated Kingsday at the Dutch Embassy and the Dutch school. On Saturday night we waved goodbyes again at the airport.

We had planned two more weeks of holiday right after Kingsday so Remko also flew to Addis on April 22.

Unfortunately, after the fights in January and the kidnapping of more then 100 children half April (that even became world news), April 21 a new wave of violence started. Because of all this different events in such a short time frame we have (sadly) decided we won’t go back to Gambella.

How weird is this! Two weeks ago we packed our bags and left for a break. Now we know we (the kids and I) won’t go back at all. In the last year we got a little insight in the life of the refugees.  Twice we left unexpected not knowing when or if we could go back. No goodbyes, nothing. At the same time we realize how fortunate we are. We do have an ‘escape’, we do have a place to go to with safety and family. We even have people to watch our belongings while we are not able to stay. The bigger the pain of leaving. Over the last year we have seen how, by ‘only being’ in Gambella as a family with little kids, we could get some big smiles.  We were able to bring some hope for the few people around us. Doors opened for Remko because the first question was easy;’ How are the kids?’ It hurts even more, we also have ‘to give up’, we are also leaving because it’s not safe enough with little kids. It feels like leaving them all behind although we know we are making the right choice here. We hope and pray they will find a replacing program manager as soon as possible. For now Remko will stay in Gambella for three more months (hopefully flying to Addis every second weekend). Meanwhile the future is uncertain right now. We don’t know what the next step will be but we trust it will become more clear the coming weeks or months.