Family time in Tigray

FOR ENGLISH SCROLL ALL THE WAY DOWN

Family time in Tigray; cultuur en natuur

Afgelopen week konden we weer genieten van een weekje met z’n viertjes. Even weg uit de drukte en hectiek in Gambella. Dit keer vertrokken we niet met het vliegtuig maar met de auto uit Gambella. 750km, 2 reisdagen, 20uur onderweg. Maar wat een prachtige route. Koffieplantages, kleine dorpjes, aapjes, velden vol met teff, tarwe, mais en andere gewassen. Zowel Ella als Boaz vermaakten zich over het algemeen prima in de auto, boekje lezen, rozijntjes eten, liedjes zingen…

Zondag avond kwamen we in Addis aan, maandag ochtend zijn we meteen doorgevlogen naar Aksum. Hoog in het noorden van Ethiopie, dicht tegen de grens met Eritrea. Aksum, van waaruit in 300 B.C. al handel werd gedreven met Arabia, India en Egypte.

Maar voordat we ons in de cultuur gingen duiken trokken we nog diezelfde maandag de bergen in. Tigray, het gebied waar ook Aksum zich in bevindt, heeft een prachtig landschap en wij hadden besloten om de uitdaging aan te gaan om met de kids 3 dagen te gaan trekken. Vergezeld van een gids en een ezeltje met begeleider liepen we dus maandag middag door de bergen op weg naar het eerste guesthouse. Wat een heerlijkheid, geen auto’s, geen elektriciteit en geen toerist in de wijde omgeving te bekennen.

Het gevoel is moeilijk in woorden te vatten maar het was bijzonder om zo door een landschap te trekken. Wetende dat wat voor ons een prachtig avontuur is voor de mensen hier de dagelijkse werkelijkheid is. Smalle paadjes met aan weerszijden cactussen, steile kliffen en her en der waterpompen. Boaz zat tijdens het wandelen op mijn rug en onze bagage lag op een ezeltje, Ella liep heel stoer best heel veel zelf. En terwijl wij dat een hele prestatie vonden van Ella zagen we om ons het kindjes niet veel ouder dn Ella de berg paden afrennen, kuddes geiten hoeden, koeien naar huis drijven en broertjes of zusjes dragen. Wat een contrast! Helaas was na 3 dagen en 30 km op de teller onze tocht al weer voorbij. Gelukkig onze vakantie nog niet.

Aksum, ooit dus een handelscentrum, nu een rustig gemoedelijk toeristenplaatsje. Het verhaal gaat dat hier ooit de koningin van Sheba woonde. Zij ging op bezoek bij de wijze koning Salomo en zie daar een relatie was gelegd. Later, zo bevestigen vele bronnen (of moet ik zeggen verhalen), bezocht koning Bazan uit Aksum (beter bekend als Balthasar of 1 van de 3 koningen uit het Oosten) het kindje Jezus.

In Aksum hebben we de plek bezocht waar het paleis van de koning van Sheba gestaan heeft. De kerk waar de overblijfselen van de ark van het verbond staat, tenminste de kerk bezocht. De ruimte waar de ark staat mag niemand behalve 1 priester betreden, die daar al 15 jaar ‘opgesloten’ zit.  Ook het veld met meters hoge obelisken is een bijzondere site in Aksum. Maar uiteindelijk hebben we het meest genoten van de lokale markt (compleet met volgeladen ezeltjes en dromedarissen), het lokale eten (injerra met tibbs en shiro) en het drinken van buna (koffie) bij de kleine lokale koffie tentjes.

Nu weer terug in Addis waar gisteravond op vele plekken grote bonfires waren ter ere van Meskel (‘ontdekking van het kruis’). Komende week gaan de kids nog een paar dagen naar school en dan weer terug naar huis!

Zie voor meer foto’s:

https://www.facebook.com/remko.veenstra/media_set?set=a.10204945013489743.1373115335&type=3

Goodmorning world

look at us!

Donkeys on the narrow paths

walking together

rocky road

Happy!

Family time in Tigray; culture and nature

Last week we enjoyed an other get away with the family. Leaving the hectic life in Gambella behind. This time we didn’t leave by plane but by car instead. 750Km, 2 travel days, 20hours on the road. But it was well worth the hours! It was beautiful, coffee plantations, little towns, monkeys, fields of teff, wheat, corn and many other things. Both Ella and Boaz were very good, reading books, singing songs and eating raisins;).

Sunday night we arrived in Addis, Monday morning we flew to Aksum. High up in the north of Ethiopia, close to the Eritrean border. Aksum, once a trading town for ages. In 300B.C. the people from Aksum were trading already with Arabia, India and Egypt.

But before we explored the culture more we drove the same day into the mountains. Tigray, the name of the area around Aksum, is stunning. We had decided to take the challenge to go on a three-day hike with two little kids.  Accompanied by a guide a mule and a mule man we left that afternoon up to the first mountain guesthouse. What a gift, no cars, no electricity, no other tourists. It’s hard to explain in words but it was a very special experience hiking through this part of Tigray. Knowing this beautiful adventure for us is the daily reality for all the people living here. Narrow pathways with cactuses at the sides, steep cliffs and now and then a water pump. Boaz was enjoying the trip sitting in a backpack, our luggage was carried by a mule and Ella was very brave and walked most of the track herself. And while we thought Ella did a great job we saw kids not much older running down the hills, taking care of sheep and goats and carrying their small brothers or sisters around. What a contrast. Unfortunately, after 3 days and 30km the track was finished already. Luckily our holiday not quite yet.

Aksum, once a big town, now a quiet tourist town. The story tells this used to be the hometown of the queen of Sheba. She visited the wise king Solomon and a long-term relation started from there. Years later, king Bazan from Aksum (better known by the name of Balthasar or one of the three kings from the east) visited baby Jesus in Bethlehem. 

In Aksum we visited the place where the palace of the queen of Sheba must have been. We also visited the church where they say they have the remaining of the arc of the covenant. We also had a look at the high obelisks what Aksum is famous for. But to be honest, in the end we enjoyed  mostly the local markets ( including donkeys, camels and horse cars), the local food (injerra with shiro and tibs) and the buna (coffee) at the local coffee stands.

We are back in Addis now and last night there were bonfires all over the city because of Meskel (the finding of the true cross). The kids will go to school tomorrow and the day after and then back home again!

For more pictures:

https://www.facebook.com/remko.veenstra/media_set?set=a.10204945013489743.1373115335&type=3

Plant a seed to get what you need; Permaculture!

- FOR ENGLISH SCROLL DOWN -

Vorige week was het dan eindelijk zo ver; de eerste Permacultuur training kwam tot een einde. 20 vluchtelingen uit Jewi kamp en 10 studenten uit de omliggende dorpjes hebben gedurende 20 dagen de concepten van Permacultuur geleerd. Permacultuur is een ontwerpwetenschap voor het ontwerpen van de menselijke leefomgeving op een manier die ecologisch duurzaam en economische stabiel is. Complexe ecosystemen in de natuur dienen hierbij als voorbeeld. De training volgde een international programma, dus na 20 trainings dagen kregen alle studenten een international certificaat. En uiteraard hoorde daar ook de nodige speeches bij. Mooi om te horen dat een van de geslaagden vol trots vertelde dat dit stukje papier internationaal geaccepteerd is, dus als hij ooit naar de Amerika zou verhuizen hij dit certificaat ook daar zou kunnen gebruiken. Goed om te horen dat deze vluchtelingen ondanks de soms uitzichtloze situatie in de kampen, toch nog durven te dromen. Een burgeroorlog in Zuid Soedan kan dat niet wegnemen.

1. Design van je eigen tuin was een belangrijk onderdeel

2. En het presenteren van het design aan de groep

3. En daarna het design uitwerken mbv de natuur

Wat mooi was om te zien was dat er een ware feest stemming heerste gedurende de hele ceremonie. Te pas (maar vooral te onpas) begon de hele groep te dansen en te zingen. Vrouwen en mannen, trainers en trainees, Nuer uit het kamp en Annuak uit de host community. Deze training had de verschillende achtergronden samen gebracht.

https://youtu.be/7j-DXt7tC0c

Aan het eind van de ceremonie werden de studenten nog beloond met een barbeque. En zoals de traditie dat leert in Gambella, hoort daar geiten vlees bij. Een ware traktatie voor de vluchtelingen, die normaal op een redelijk strikt rantsoen zitten van WFP in de kampen, met weinig variateit.

5. Een barbeque met geitenvlees

De volgende stap is nu om er voor te zorgen dat de trainees de verworven kennis gaan gebruiken rondom hun hutten in de vluchtelingenkampen of hun tukels buiten de kampen. Primair gericht ter aanvulling op het standaard voedsel pakket van WFP, maar mogelijk ook als mogelijke bron van inkomsten door verkoop van de groenten en fruit op de markt in het kamp of op markt in de omliggende dorpjes. We zullen dus de komende weken druk bezig zijn om alle trainees op te volgen en mogelijk advies te geven hoe ze effectiever en efficienter hun land kunnen gebruiken. Plant a seed to get what you need!

6. Tichafa, een zeer ervaren Permacultuur docent uit Zimbabwe, aan het werk

7. De training was 50% - 50% theorie en praktijk

8. Onze groep permacultuur studenten

- ENGLISH TRANSLATION -

Plant a seed to get what you need; Permaculture!

Last week we had a great closing ceremony of our first Permaculture training. For 20 days 20 refugees from Jewi camp and 10 trainees from the surrounding villages have learned the concepts of Permaculture. Permaculture is a system of agricultural and social design principles centered around simulating or directly utilizing the patterns and features observed in natural ecosystems. The training followed an international program, so after 20 days all trainees received an international certificate. And off course the graduation ceremony were accompanied by many speeches. One of the graduates proudly told that this piece of paper is internationally acknowledged, so that if he would move to the America in the future this would still have value over there. Good to hear that this refugee, despite all the setbacks and sometimes hopeless situations in the refugee camps, still has a dream. A civil war in South Sudan cannot stop this.

[PICTURE 1: The design of your own garden was an important part of the training]

[PICTURE 2: And the presenting of the design to the group]

[PICTURE 3: And after that making the design using natural resources]

During the whole ceremony of a couple of hours there was a festive mood under the participants. On many moments the students would start singing, clapping, but most of all dancing. Women and men, trainers and trainees, but also the Nuer tribe from the camps together with the Annuak from the host community. By working together in the class room and in the field a sense of cohesion was created between refugees and the host community. 

[MOVIE: The end of the training ceremony] 

At the end of the ceremony the students were rewarded with a barbeque. And as is common both in South Sudan and in Ethiopia, some goat meat had to be there. A true treat  for the refugees, who normally live on a strict ration of WFP, with limited diversity.

[PICTURE 5: A barbecue with goat meat] 

The next step is to make sure the trainees will start applying the learned skills around their huts in the camps or around their tukels outside the camps. Primary as a complement to the camp food distribution, but maybe in the future as well as an income generating source for the refugees by selling their produce on the market place in the camps or in the villages around the camps. We will conduct several monitor visits in the coming weeks to visit our trainees and give them advice how to use their plot of land in a more efficient and effective way. Plant a seed to get what you need!

[PICTURE 6: Tichafa, a very experienced Permaculture trainer from Zimbabwe, working with the students]

[PICTURE 7: The training was 50% theory and 50% practical]

[PICTURE 8: Out graduates from the first Permaculture training 2015]

Too many people on the run

FOR ENGLISH SCROLL DOWN

Te veel mensen op de vlucht

Terwijl ik onze laatste blog post over onze ervaringen in Addis en ik de berichtjes zie binnenkomen over de vluchtelingen opvang in Apeldoorn realiseer ik me dat er eigenlijk nog een heel ander geluid is hier uit Gambella. Terwijl ik me hier binnen de muren van de compound druk maken over wat we vanavond zullen eten, of we wel voldoende water in de tank hebben en of de hulp vandaag wel of niet op tijd zal komen opdagen, is er buiten de muren ontzettend veel zichtbaar en onzichtbaar leed gaande.

Al zo lang dat Boaz leeft (ja zeker, precies op 15 december 2013) woedt er een burger oorlog in Zuid Sudan. En sinds die dag komen er dagelijks (!!) vluchtelingen de grens over de Gambella region binnen.

Inmiddels zijn dit de facts:

•  5 vluchtelingen kampen
•  276, 649 geregistreerde vluchtelingen
• en nog vele meer die (nog) niet geregistreerd zijN

In Gambella zien we letterlijk meer en meer mensen rondlopen. Het schijnt dat bijna de hele lokale Nuer bevolking die maar een beetje plek heeft al mensen (familie, vrienden misschien zelfs vage bekenden) in huis heeft genomen.

Al deze mensen hebben dagen, misschien zelfs weken gelopen, gezworven, gereisd voordat ze in de Gambella region aankwamen. En voor allemaal is de reis dan nog niet voorbij. Velen worden van het ene naar het andere kamp verhuisd omdat het aantal vluchtelingen maar blijft groeien. En voor allemaal geldt dat ze hier niet zonder verhaal zijn.

Zondag nog hoorde ik even tussen neus en lippen door. Een vrouw, uit Uganda, was op bezoek bij haar familie in Zuid Sudan toen de oorlog uitbrak. Hoogzwanger als ze was kon ze niet meer terug komen naar Uganda en moest uiteindelijk met een pasgeboren baby 9(!) dagen lopen om te vluchten naar Gambella. Haar man en overige 5 kinderen zitten in Uganda en zij zit hier, zonder papieren en met weinig hoop dat ze hen op korte termijn zal weerzien. Kinderen, zonder ouders, ouders zonder hun kinderen, zoveel nog niet vertelde verhalen.  

En terwijl Ella vraagt om nog een bruine boterham met kaas, Boaz voor het eerst op de wc zit en de koffie pruttelt merk ik hoe dicht we er  ook ‘bovenop’ zitten hoe ver het eigenlijk bij ons vandaan voelt. Misschien goed, misschien niet. Feit is dat er overal om ons heen mensen zijn en ‘wonen’ die veel dan niet alles zijn kwijt geraakt en geen idee hebben of ze hun land, hun huis, hun geliefden ooit nog zullen terug zien. Dat is het beeld wat je door het leven van alle dag, zelfs hier! gemakkelijk vergeet. Maar juist dat is het beeld waar we met elkaar verandering in moeten brengen…..

Too many people on the run

I post our last blog about our trip to Addis and I see the messengers about the 400 refugees coming to Apeldoorn (in the Netherlands). I realise that there is so much more here in Gambella then I just posted. Living here in our secure compound I’m worrying about what’s for dinner tonight, about the amount of water in the tank and if our help will be in time today. In the meanwhile there is  a lot happening outside our gate visible and invisible.

As long as Boaz lives (yes exactly since December 15⁾ there is a civil war going on in South Sudan. And since that day, there are daily (!!) refugees crossing the border to the Gambella region.

The up to date facts:

•  5 refugee camps
•  276,649 (!) registered refugees
• even more (still) unregistered refugees

We see more and more people around Gambella literally. We’ve been told that almost the whole local Nuer community have opened their homes for family, friends and probably even vaguely known relatives. All these refugees have walked, travelled, wandered for days and days before they even arrived in the Gambella region. And their trip is not over yet… Most of them are transported from one camp to the other because the amount of refugees is still growing. And every single one of those 276,649 refugees has his or her own story.

Sunday I just picked up on one of these. A lady from Uganda was on a family trip in South Sudan when the war began. As pregnant as she was she couldn’t travel back to Uganda. In the end she had to flee to Gambella, walking 9 (!!) with a new born. Her husband and five other children are home in Uganda, she is here, without papers not knowing when and if she will see her family again.

And while Ella is asking for a slice of bread with cheese, Boaz just went to the toilet for the first time and the coffee is nearly ready, I wander. We are SO close to all this en yet it still feels SO far away. Maybe it’s a good thing, maybe it is not. Fact is there are people all around us who lost most, maybe everything. They have no idea if they ever see their home country, their home or their love ones back. These are the facts we quickly (even living in Gambella!) forget. But these are the facts why we are living here and these are the facts we have to change…..

Traffic Chaos, sad faces, tears and big smiles.

FOR ENGLISH SCROLL ALL THE WAY DOWN

Verkeer chaos, pruillipjes, tranen en een grote glimlach.

Ik zou het al bijna weer vergeten zijn maar vorige week rond deze tijd reed ik door het drukke verkeer van Addis Abeba. En druk en chaotisch is wat het is. Iedereen die eerder in een Aziatische of Afrikaanse grote stad heeft gereden weet een beetje wat ik bedoel. Te veel auto’s op te smalle wegen waar te vaak te veel gaten in zitten. Links en rechts wordt er ingehaald, heerlijke uitlaatgassen van te oude auto’s die nog even extra gas geven tegen de heuvel op en daar tussen door scharrelen honden, kippen, ezels, geiten en koeien. Om de overstekende mannen, vrouwen en kinderen uiteraard niet te vergeten. Maar ja, aangezien de school van Ella toch echt te ver is om te lopen zat er niets anders op dan ons elke dag in de drukte te begeven.

Ja, ja, de kop is er af; Ella is 4 jaar en ook voor haar is de kleuterschool periode begonnen. Wel eens waar een beetje anders dan voor vele andere kleuters in ‘de westerse wereld’ maar toch. Vorige week bracht ik haar net als vele andere moeders naar haar klas en namen we met een pruillip en traan afscheid. En ineens was het dan maar weer een klein meisje dat ik moest achter laten in een klas vol kindjes en juffen waar van niemand Nederlands sprak. Maar Ella heeft zich dapper door haar eerste week heen geslagen. Ondanks een paar tranen heeft ze toch genoten van haar nieuwe ervaring en wil ze graag in september weer terug! Leuk is het ook te zien hoe stukje bij beetje steeds meer vertelt van wat ze bij de juf heeft geleerd en dus daadwerkelijk heeft opgestoken. Naast de internationale school mochten beide kids vorige week ook een paar dagen naar de Taaltoekel; Nederlands onderwijs in Addis. Boaz mocht daar ’s ochtends spelen met andere peutertjes en Ella kon ’s middags naar een Nederlands kleuterklasje. Boaz was iets minder enthousiast als zijn zus maar dat had er meer mee te maken dat hij ineens zijn slaapje moest uitstellen en mama door het drukke verkeer elke dag veel later was dan alle andere mama’sL. Het spelen zelf in de grote tuin met schommels, fietsjes en trapkarren was natuurlijk ook voor Boaz helemaal geweldig.  Al met al een goede ervaring voor beide kids.

En toch konden we alle drie (gelukkig) niet wachten tot we weer naar papa in Gambella konden vliegen. Afgelopen vrijdag weer het vliegtuig in. En aan boord merkte ik hoe ‘normaal’ het vliegen al is geworden voor de kids. Ella weet precies hoe de gordel werkt wanneer de wieltjes worden in- en uitgeklapt en wanneer het broodje of de muffin komt. Boaz vraagt zelf al drinken aan de stewardess en deelt aan iedereen popcorn uit.

Gambella betekent weer lekker zelf bruin brood bakken, yoghurt maken en injerra eten (ja hebben we echt gemist!). Maar ook dagen zonder stromend water, kikkers in de douche bak, weer stoffe luiers wassen en af en toe een rat op visite. In Gambella is het nog altijd lekker warm en ook ’s avonds komt het binnen niet onder de 28graden.

Ook thuis zijn we nu serieus met de homescholing begonnen en Ella kan niet wachten tot we echt in de school kunnen.

Volgende keer misschien maar weer eens iets over Gambella town en de mensen die we hier ontmoeten.  Of andere suggesties waar jullie meer over willen horen?

playing with other kids at the airport

Ready for school

Exhausted after a full day of school, popcorn and movie best medicine

Welcome to my classroom:KG1 Rainbow kids

Walking in line back from the gym

Loving my fruit juice

Traffic Chaos, sad faces, tears and big smiles.

I would almost forget that it was only last week we drove trough the crazy traffic of Addis. And crazy and chaotic it is. Every one who has been to a big Asian or African city probably knows what I am talking about. Too many cars on roads to narrow, with too many potholes.  People are passing by both on the left and the right, nice gasses everywhere of too old cars, and then the cars are sharing the roads with dogs, chickens, donkeys, goats and cows. Not to mention all the men, women en children crossing over.

But, school wasn’t within walking distance so we had to be part of this chaos every day last week.

Yes; we made a start of the year. Ella is four now and like many other 4 year olds she is part of KG1 now. A bit different I must say, but still. Last week I dropped like many other mums my little Ella off in her new classroom. And little she was again between all those unfamiliar faces and none of them speaking Dutch…

There was a bit of a sad face and there were a few tears. But; Ella made it through her first week and she has even enjoyed it, looking forward to her next few days in September. It’s nice how she tells in bits and pieces all the things she learned and did and remembered!

It was not only the International school for her last week. Both Ella and Boaz were invited to join the ‘Taaltoekel’ (Dutch school) as well. Every morning Boaz could go there and play with other toddlers. Ella could go there in the afternoon. Boaz wasn’t as happy to go as his big sister. But this had probably more to do with the lack of naptime and his mummy who was too late every day to pick him up due to the traffic. Cause playing in the big yard with swings, peddle bikes and little cars was great! A wonderful week for both kids.

And despite the fun all three of us were (thankfully) looking forward to flying back to daddy in Gambella. Last Friday we took the plane again. I realised how ‘normal’ flying has become to the kids. Ella knows how the belt works, when the little wheels come and go and when she will get a bread roll or muffin. Boaz even knows already how to ask for a drink (read: to give his empty bottle to a stewardess). Baking our own dark bread, making our own yoghurt and eating injerra (yes we did miss that one). But also back to days without running water, frogs in the bathroom and now and then a little visitor called rat….

Gambella is still nice warm and even during the night is doesn’t really drop below 28 degrees Celsius in the house.

We did start homeschooling as well and Ella can’t wait till we can start using the real class room.

Next time maybe a bit more about people in Gambella town. Or anyone of you suggestions about what you want to read about?